Tabletki Telsartan 80 mg N30
Condition: New product
1000 Items
Rating:
Be the first to write a review!
More info
Opis
Tabletki Telsartanu mają wyraźne działanie przeciwnadciśnieniowe i są szeroko stosowane do kontrolowania i utrzymywania ciśnienia krwi w dopuszczalnych wartościach. Narzędzie działa przez cały dzień, czas działania po jego zastosowaniu jest obserwowany w ciągu 48 godzin. Lek zaczyna działać w ciągu 3 godzin po pierwszym przyjęciu, a tylko miesiąc po rozpoczęciu leczenia telmisartanem ciśnienie krwi spada do maksymalnego poziomu zarówno w dolnej, jak i w górnej wartości bez wpływu na częstość tętna.
Aktywne składniki
Telmisartan
Formularz zwolnienia
Pigułki
Skład
Składnik czynny: telmisartan. Substancje pomocnicze: meglumina, wodorotlenek sodu, Povidone K30, Polysorbate 80, mannitol, stearynian magnezu.
Efekt farmakologiczny
Mechanizm działania telmisartanu polega na blokowaniu receptora dla hormonu angiotensyny, który pomaga zwiększyć ciśnienie krwi. Ze względu na blokowanie tych receptorów, światło naczyń krwionośnych rozszerza się i ciśnienie krwi spada. Jednocześnie pacjenci nie rozwijają kompensacyjnego wzrostu częstości akcji serca w odpowiedzi na spadek ciśnienia. Ponadto badania wykazały, że telmisartan ma pozytywny wpływ na pracę nerek, zwalcza niedokrwienie i miażdżycę oraz poprawia krążenie obwodowe.
Farmakokinetyka
Telmisartan jest szybko wchłaniany, wchłonięta ilość zmienia się. Dostępność biologiczna telmisartanu wynosi około 50%. Przyjmując telmisartan jednocześnie z pokarmem, spadek AUC (obszar pod krzywą stężenie-czas) wynosi od 6% (w dawce 40 mg) do 19% (w dawce 160 mg). Po 3 godzinach od podania, stężenie w osoczu się wyrównuje, niezależnie od posiłku. Niewielki spadek AUC nie zmniejsza efektu terapeutycznego. Istnieje różnica w stężeniu w osoczu u mężczyzn i kobiet. Cmax (maksymalne stężenie) i AUC były odpowiednio około 3 i 2 razy większe u kobiet niż u mężczyzn bez znaczącego wpływu na skuteczność. Komunikacja z białkami osocza wynosi ponad 99,5%, głównie z albuminą i glikoproteiną alfa-1. Objętość dystrybucji wynosi około 500 litrów.Telmisartan jest metabolizowany przez sprzężenie substancji macierzystej z glukuronidem. Nie wykryto farmakologicznej aktywności koniugatu. Telmisartan ma farmakokinetykę dwuwykładniczą o końcowym okresie półtrwania> 20 godzin. Cmax i - w mniejszym stopniu - wzrost AUC nieproporcjonalnie do dawki. Nie wykryto klinicznie znaczącej kumulacji telmisartanu. Po podaniu doustnym telmisartan jest prawie całkowicie wydalany z jelita w postaci niezmienionej. Całkowite wydalanie z moczem wynosi mniej niż 2% dawki. Całkowity klirens osoczowy jest wysoki (około 900 ml / min) w porównaniu z "wątrobowym" przepływem krwi (około 1500 ml / min). Pacjenci w podeszłym wieku. Nie zmienia się farmakokinetyka telmisartanu u pacjentów w podeszłym wieku. Pacjenci z niewydolnością nerek. Pacjenci z niewydolnością nerek podczas hemodializy mają niższe stężenia w osoczu. U osób z niewydolnością nerek telmisartan wiąże się bardziej z białkami osocza i nie jest eliminowany podczas dializy. W niewydolności nerek okres półtrwania się nie zmienia. Pacjenci z niewydolnością wątroby. U pacjentów z niewydolnością wątroby całkowita biodostępność telmisartanu zwiększa się do 100%. Okres półtrwania w przypadku niewydolności wątroby nie ulega zmianie.
Wskazania
Nadciśnienie u dorosłych. Zmniejszenie chorobowości sercowo-naczyniowej u dorosłych z: ciężkimi miażdżycowymi zaburzeniami sercowo-naczyniowymi (choroba wieńcowa, udar, przebyte tętnice obwodowe), cukrzycą typu 2 z udokumentowanym uszkodzeniem narządu docelowego.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub pomocnicze składniki leku, obturacyjne choroby dróg żółciowych, ciężkie zaburzenia czynności wątroby (klasa C w skali Childa-Pugha), ciąża, okres karmienia piersią, wiek do 18 lat (nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa), jednoczesne stosowanie z aliskiren u pacjentów z cukrzycą lub umiarkowaną / ciężką niewydolnością nerek (GFR <60 ml / min / 1,73 m2).
Środki ostrożności
Z troską: obustronne zwężenie tętnic nerkowych, zwężenie tętnicy pojedynczej nerki, stan po przeszczepieniu nerki (brak doświadczenia),Zmniejszenie BCC w wyniku wcześniejszego leczenia, leków moczopędnych, ograniczenie soli odbiorczego, odwodnienie na skutek biegunka, wymioty, przewlekłej niewydolności serca (CHF), hiperaldosteronizmu pierwotnego, hiponatremii, hiperkalemia, zwężenia zastawki aortalna i / lub dwudzielnej przerostowa kardiomiopatią (GOKMP), zaburzenia wątroby (klasa A i B w skali Child-Pugh) i / lub nerek, choroba niedokrwienna serca.
Stosuj podczas ciąży i laktacji
W czasie ciąży stosowanie leku Telsartan jest przeciwwskazane. Podczas planowania ciąży lub jej potwierdzenia, aby anulować lek jak najszybciej i przypisać inną terapię nadciśnienia tętniczego ze znanego profilu bezpieczeństwa stosowania antagonistów receptora angiotensyny II beremennosti.Primenenie, w tym i telmisartan w I trymestrze rekomenduetsya.Preparat nie są przeciwwskazane w trymestrze II-III w czasie ciąży, ponieważ stosowanie II-III trymestrze ciąży może powodować działania toksycznego na płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie spowolnienie płodowej czaszki kostnienia kości) i noworodków działanie toksyczne (nerek niewydolność, niedociśnienie, hiperkaliemia). W przypadku połknięcia trymestrze II III niezbędne ultradźwięków nerek i kości czaszki ploda.Primenenie Telsartan® leku w czasie karmienia piersią nie jest zalecane z powodu braku danych na temat możliwości wyboru telmisartanu z mleka matki. Jeśli to konieczne, stosowanie leku w tym okresie, karmienie piersią należy przerwać.
Dawkowanie i sposób podawania
Wewnątrz, niezależnie od posiłku, 1 raz / dzień. Nadciśnienie. Początkowa zalecana dawka to 40 mg 1 raz na dobę. Jeśli to konieczne (przy braku efektu terapeutycznego), dawkę można zwiększyć do maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 80 mg 1 raz na dobę. Maksymalne działanie przeciwnadciśnieniowe osiąga się 4-8 tygodni po rozpoczęciu leczenia telmisartanem. Możliwe połączenie z hydrochlorotiazydem, który ma działanie przeciwnadciśnieniowe. Zmniejszona zachorowalność na choroby sercowo-naczyniowe. Zalecana dawka to 80 mg 1 raz na dobę. Nie ustalono skuteczności telmisartanu w mniejszych dawkach (poniżej 80 mg / dobę) w zapobieganiu chorobom sercowo-naczyniowym. U pacjentów w celu zmniejszenia częstości powikłań sercowo-naczyniowych przed rozpoczęciem leczenia produktem Telsartan zaleca się kontrolę ciśnienia krwi. Jeśli to konieczne, leczenie przeciwnadciśnieniowe należy skorygować.Upośledzona czynność nerek (w tym u pacjentów poddawanych hemodializie). Doświadczenie w stosowaniu u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lub otrzymujących leczenie hemodializą jest ograniczone. U tych pacjentów zaleca się rozpoczęcie leczenia od niższej dawki 20 mg / dobę. U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek nie jest wymagane dostosowanie dawki. Dysfunkcja wątroby. W przypadku pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (odpowiednio klasa A i B w skali Child-Pugh) zalecana dawka to 40 mg 1 raz na dobę. Pacjenci w podeszłym wieku. Dostosowanie dawki nie jest wymagane.
Efekty uboczne
Obserwowane przypadki działań niepożądanych nie korelowały z dawką, płcią, wiekiem lub rasą pacjentów. Bezpieczeństwo telmisartanu u pacjentów stosujących lek w celu zapobiegania chorobom sercowo-naczyniowym było podobne do bezpieczeństwa u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. Klasyfikacja częstości występowania działań niepożądanych (WHO): bardzo często (> 1/10), często (1 / 10-1 / 100), rzadko (1 / 100-1 / 1000), rzadko (1 / 1000-1 / 10 000 ), bardzo rzadko (<1/10 000), częstotliwość nieznana (nie można oszacować na podstawie dostępnych danych). Choroby zakaźne i pasożytnicze: sporadycznie - infekcje dróg moczowych, w tym zapalenie pęcherza, infekcje górnych dróg oddechowych, Włącznie. zapalenie gardła i zapalenie zatok, rzadko - sepsa, Włącznie. ze skutkiem śmiertelnym. Od strony krwi i układu limfatycznego: rzadko - niedokrwistość, rzadko - eozynofilia, małopłytkowość. Ze strony układu odpornościowego: rzadko - reakcja anafilaktyczna, nadwrażliwość. Ze względu na metabolizm: rzadko - hiperkaliemia, rzadko - hipoglikemia (u pacjentów z cukrzycą). Zaburzenia psychiczne: Rzadko - bezsenność, depresja, rzadko - lęk. Ze strony układu nerwowego: rzadko - omdlenia, rzadko - senność. Na części narządu wzroku: rzadko - zaburzenia widzenia. Na części narządu słuchu i zaburzeń błędnika: rzadko - zawroty głowy. Od układu sercowo-naczyniowego: rzadko - bradykardia, nadmierne obniżenie ciśnienia krwi, niedociśnienie ortostatyczne, rzadko - tachykardia. Ze strony układu oddechowego: sporadycznie - duszność, kaszel, bardzo rzadko - śródmiąższowa choroba płuc. Na części układu trawiennego: rzadko - bolus w jamie brzusznej, biegunka, niestrawność, wzdęcia, wymioty, rzadko - suchość błony śluzowej jamy ustnej, dyskomfort w żołądku. Na części wątroby i dróg żółciowych: rzadko - naruszenie funkcji wątroby. Na części skóry i tkanki podskórnej: rzadko - świąd, wysypka skórna, rzadko - obrzęk naczynioruchowy (w tymśmiertelne), egzema, rumień, pokrzywka, wysypka na skórze, toksyczna wysypka skórna. Na części układu mięśniowo-szkieletowego: rzadko - ból pleców, skurcze mięśni, bóle mięśni, rzadko - bóle stawów, bóle kończyn, ból ścięgien (objawy zapalenia ścięgna). Ze strony układu moczowego: rzadko - upośledzona czynność nerek, w tym ostra niewydolność nerek. Reakcje ogólne: rzadko: ból w klatce piersiowej, astenia (osłabienie), rzadko - objawy grypopodobne. Te badania laboratoryjne: rzadko - wzrost stężenia kreatyniny w osoczu krwi, rzadko - zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi, enzymów wątrobowych, zwiększenie aktywności KFK.Opisanie oddzielne niepożądany reaktsiySepsis. Zgodnie z wynikami pojedynczego badania klinicznego obserwowano zwiększenie częstości występowania sepsy w przypadku telmisartanu w porównaniu z placebo. Nie ustalono związku przyczynowego. Mechanizm jest obecnie nieznany. Niedociśnienie tętnicze. Niedociśnienie występuje częściej u pacjentów z kontrolowanym ciśnieniem krwi, którzy stosowali telmisartan w celu zmniejszenia chorobowości i umieralności z przyczyn sercowo-naczyniowych przy ustalaniu standardowej terapii. Dysfunkcja wątroby była bardziej powszechna w języku japońskim, śródmiąższowa choroba płuc. Zgłaszano przypadki śródmiąższowej choroby płuc, chronologicznie związane ze stosowaniem telmisartanu. Jednak nie ustalono związku przyczynowego.
Przedawkowanie
Dane dotyczące przedawkowania są ograniczone Objawy: wyraźne obniżenie ciśnienia krwi, tachykardia, bradykardia. Opisano przypadki wystąpienia zawrotów głowy, zwiększonego stężenia kreatyniny w surowicy oraz ostrej niewydolności nerek Leczenie: leczenie objawowe. Taktyka leczenia zależy od czasu, jaki upłynął po zażyciu leku i nasilenia objawów. Zalecane płukanie żołądka, stosowanie węgla aktywowanego. Zawartość elektrolitów w surowicy i stężenie kreatyniny w surowicy powinny być regularnie monitorowane. Znaczne obniżenie ciśnienia krwi jest niezbędne do przeniesienia pacjenta w pozycji leżącej z uniesionymi do góry dnem, a następnie przez środki zawieszone w celu utrzymania funkcji układu sercowo-naczyniowego i układu oddechowego, BCC (podawanie 0,9% roztworu chlorku sodu, w / w), i sterowanie codziennie diurezy. Hemodializa jest nieskuteczna.
Interakcje z innymi lekami
Telsartan, podobnie jak inne leki działające na RAAS, może powodować hiperkaliemię. Ryzyko wystąpienia hiperkaliemii zwiększa się wraz z jednoczesnym stosowaniem z innymi lekami powodującymi hiperkaliemię, w tym z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, preparatami potasu, suplementami diety zawierającymi potas i innymi lekami i substancjami, które mogą zwiększać stężenie potasu w surowicy (np. heparyna), inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II, NLPZ, w tym selektywne inhibitory COX-2, leki immunosupresyjne (cyklosporyna lub takrolimus) i trimetoprim. Częstotliwość występowania hiperkaliemii zależy od obecności czynników ryzyka. Przy równoczesnym stosowaniu diuretyków oszczędzających potas i substytutów soli zawierających potas ryzyko wystąpienia hiperkaliemii jest szczególnie wysokie. Jednoczesnemu stosowaniu z inhibitorami ACE lub NLPZ towarzyszy mniejsze ryzyko wystąpienia hiperkaliemii, pod warunkiem, że zostaną podjęte ostrożne środki ostrożności. Dane uzyskane w badaniach klinicznych wskazują na wzrost częstości występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak niedociśnienie, hiperkaliemia i zmniejszenie czynności nerek (w tym rozwój niewydolności nerek) z podwójną blokadą RAAS z powodu jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu w porównaniu do tylko jeden lek, który wpływa na RAAS. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub umiarkowaną / ciężką niewydolnością nerek (GFR <60 ml / min / 1,73 m2) jest przeciwwskazane Jednoczesne stosowanie nie jest zalecane. Leki moczopędne oszczędzające kalorie, preparaty potasu lub substytuty soli zawierające potas. Antagoniści receptora angiotensyny II, tacy jak telmisartan, zmniejszają utratę potasu powodowaną przez diuretyki. Leki moczopędne oszczędzające potas, takie jak spironolakton, eplerenon, triamteren lub amiloryd, suplementy potasu lub substytuty soli zawierające potas, mogą powodować znaczny wzrost zawartości potasu w surowicy. Jeśli ich jednoczesne stosowanie jest konieczne ze względu na obecność potwierdzonej hipokaliemii, leczenie powinno być prowadzone ostrożnie przy częstym monitorowaniu zawartości potasu w surowicy. LitPrzy jednoczesnym stosowaniu preparatów litu z inhibitorami ACE obserwowano odwracalny wzrost stężenia litu w osoczu wraz z rozwojem efektów toksycznych. Podobne zmiany w rzadkich przypadkach odnotowano przy użyciu antagonistów receptora angiotensyny II. Jeśli to konieczne, jednoczesne stosowanie preparatów litu i antagonistów receptora angiotensyny II, w tym. telmisartan zaleca się kontrolować zawartość litu w osoczu krwi. Jednoczesne stosowanie z ostrożnością PNVP, w tym selektywne inhibitory COX-2, kwas acetylosalicylowy i nieselektywne NLPZ. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (np. U pacjentów z odwodnieniem lub w podeszłym wieku) z jednoczesnym użyciem możliwe jest dalsze pogorszenie czynności nerek, w tym rozwój odwracalnej ostrej niewydolności nerek. Skorzystaj z tej kombinacji z rozwagą, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Dlatego przed użyciem telmisartanu zaleca się ocenę funkcji nerek, a także skorygowanie zaburzeń równowagi wody i elektrolitów, w przyszłości wskazane jest monitorowanie czynności nerek. NLPZ zmniejszają hipotensyjne działanie telmisartanu. Ramipril Jednoczesne stosowanie z ramiprilem prowadzi do zwiększenia AUC0-24 i Cmax ramiprilu i ramiprilatu 2,5 razy. Znaczenie kliniczne tego efektu nie zostało ustalone. Diuretyki (tiazyd i "pętla"). Wcześniejsze leczenie diuretykami w dużych dawkach, w tym. furosemid (diuretyk "pętlowy") i hydrochlorotiazyd (diuretyk tiazydowy) mogą prowadzić do zmniejszenia objętości pęcherzykowej i zwiększonego ryzyka niedociśnienia tętniczego na początku leczenia telmisartanem. Biorąc pod uwagę właściwości farmakologiczne, potencjalne działanie przeciwnadciśnieniowe jest możliwe przy równoczesnym stosowaniu z baklofenem i amifostyną. Etanol, barbiturany, środki znieczulające i przeciwdepresyjne mogą przyczyniać się do rozwoju niedociśnienia ortostatycznego. GCS zmniejsza działanie przeciwnadciśnieniowe telmisartanu. Przyjmując telmisartan z digoksyną, obserwuje się średnie zwiększenie maksymalnego i rezydualnego stężenia digoksyny w osoczu krwi (odpowiednio 49% i 20%).Na początku, po korekcie i odstawieniu telmisartanu, konieczne jest kontrolowanie stężenia digoksyny w celu utrzymania jej w zakresie terapeutycznym.
Instrukcje specjalne
Dysfunkcja wątroby. Preparatu Telsartan nie należy stosować u pacjentów z cholestazą, niedrożnością dróg żółciowych lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, ponieważ Telmisartan jest głównie wydalany z żółcią przez jelita. Lek Telsartan® należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa A i B w skali Child-Pugh) Naruszenie czynności nerek. Podczas stosowania leku Telsartan u pacjentów z niewydolnością nerek zalecane jest kontrolowanie stężenia potasu w surowicy i stężenia kreatyniny. Nie ma doświadczenia z niedawnym przeszczepieniem nerki Hipowolemia. U pacjentów z hipowolemią i (lub) hiponatremią, z powodu intensywnego leczenia moczopędnego, ograniczenia spożycia soli, biegunki lub wymiotów, może wystąpić objawowe niedociśnienie, zwłaszcza po przyjęciu pierwszej dawki telartanu. Przed rozpoczęciem leczenia należy skorygować zaburzenia równowagi wody i elektrolitów Nadciśnienie naczyniowo-nerkowe. W przypadku stosowania antagonistów receptora angiotensyny II u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej lub zwężeniem pojedynczej czynnej nerki, zwiększa się ryzyko ciężkiego niedociśnienia tętniczego i niewydolności nerek. Podwójna blokada RAAS. Zgłaszano przypadki zwiększonego ryzyka niedociśnienia tętniczego, hiperkaliemii i zmniejszonej czynności nerek (do wystąpienia ostrej niewydolności nerek) przy jednoczesnym stosowaniu inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Dlatego nie zaleca się podwójnego blokowania RAAS za pomocą kombinacji inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Gdy jest to absolutnie konieczne, należy zastosować terapię z podwójną blokadą RAAS pod nadzorem specjalisty i uważnego monitorowania funkcji nerek, elektrolitów i ciśnienia krwi. Inhibitory ACE i antagoniści receptora angiotensyny II nie powinny być stosowane jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową Inne warunki związane z aktywacją RAAS.U pacjentów, u których czynność RAAS określa czynność nerek i czynność nerek (na przykład u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca lub chorobą nerek, w tym zwężeniem dwóch tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy nerkowej), stosowaniu leków wpływających na RAAS może towarzyszyć rozwój niedociśnienia tętniczego, hiperazotemia, oliguria i, w rzadkich przypadkach, ostra niewydolność nerek. Pierwotny hiperaldosteronizm. Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem są oporni na leki przeciwnadciśnieniowe, które wpływają na RAAS, dlatego nie zaleca się stosowania tych preparatów u pacjentów, zwężenie zastawki aortalnej i / lub mitralnej, GOKMP. Należy zachować ostrożność podczas stosowania produktu Telsartan u pacjentów z hemodynamicznie istotnym zwężeniem zastawki aortalnej i / lub zastawki mitralnej lub u pacjentów z cukrzycą, którzy otrzymują insulinę lub leki hipoglikemizujące do podawania doustnego. Kiedy telmisartan jest stosowany u tych pacjentów, może rozwinąć się hipoglikemia. Zaleca się regularne monitorowanie stężenia glukozy we krwi oraz, jeśli to konieczne, korygowanie dawki środków hipoglikemicznych. Używanie leków wpływających na RAAS może powodować hiperkaliemię. Przed równoczesnym stosowaniem leków wpływających na RAAS należy ocenić stosunek korzyści do ryzyka. Czynniki ryzyka hiperkaliemii: niewydolność nerek, pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 70 lat), cukrzyca, równoczesne stosowanie leków wpływających na RAAS (na przykład inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny II) i / lub leki moczopędne oszczędzające potas (spironolakton, eplerenon, triamteren, amiloryd), a także preparaty zawierające potas lub substytuty soli zawierające potas soli jadalnych, a także NLPZ (w tym selektywne inhibitory COX-2), heparynę, leki immunosupresyjne (cyklosporyna lub takrolimus) i trimetoprim, soput stany stałe (obniżona BCC, niewydolność serca w fazie dekompensacji, kwasica metaboliczna, pogorszenie czynności nerek, nagły postęp choroby nerek (np. choroby zakaźne), stany związane z niedokrwieniem tkankowym / martwicą (np. ostre niedokrwienie kończyn, rabdomioliza, rozległe urazy)) U pacjentów z grupy wysokiego ryzyka należy zachować ostrożność i regularnie monitorować zawartość potasu w surowicy krwi.Telmisartan (podobnie jak inne leki wpływające na RAAS) ma mniej wyraźne działanie przeciwnadciśnieniowe u pacjentów rasy Negroid w porównaniu z innymi rasami, prawdopodobnie z powodu większej częstości występowania hipo- minemii u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. Podobnie jak w przypadku leków przeciwnadciśnieniowych, nadmierne obniżenie ciśnienia krwi u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub chorobami naczyniowo-mózgowymi może prowadzić do rozwoju zawału mięśnia sercowego lub udaru mózgu. Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i mechanizmów. Na tle stosowania leku Telsartan, pacjenci powinni zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i innych urządzeń technicznych w związku z możliwością zawrotów głowy, senności i innych działań niepożądanych, które są charakterystyczne dla leków stosowanych w leczeniu nadciśnienia.