Pigułki Britar o przedłużonym działaniu 5 mg N30
Condition: New product
1000 Items
Rating:
Be the first to write a review!
More info
Aktywne składniki
Torasemide
Formularz zwolnienia
Pigułki
Skład
Składnik aktywny: Torasemid (Torasemid). Stężenie substancji czynnej (mg): 5
Efekt farmakologiczny
Działanie farmakologiczne - diuretyk.
Farmakokinetyka
Lek Britomar w postaci dawkowanej tabletek o przedłużonym działaniu zapewnia stopniowe uwalnianie torasemidu, zmniejszając fluktuacje jego stężenia we krwi, w porównaniu z preparatami torasemidu w postaci dawkowania tabletek o normalnym uwalnianiu. Odsysanie Po przyjęciu kilku dawek leku, względna biodostępność przedłużonej postaci, w porównaniu ze zwykłą postacią dawkowania, wynosi około 102%. Substancja czynna jest wchłaniana w przewodzie pokarmowym z ograniczonym efektem pierwszego przejścia przez wątrobę, a Cmax w osoczu krwi osiąga się w ciągu 1,5 godziny po spożyciu. Jedzenie nie ma znaczącego wpływu na wchłanianie leku. Upośledzona czynność nerek i (lub) wątroby nie wpływa na wchłanianie leku. Dystrybucja Ponad 99% torasemidu wiąże się z białkami osocza. Vd u zdrowych ochotników oraz u pacjentów z łagodną i umiarkowaną niewydolnością nerek lub przewlekłą niewydolnością serca - od 12 do 15 litrów. U pacjentów z marskością wątroby wartość Vd jest podwojona. Metabolizm. Jest metabolizowany przez działanie izoenzymu CYP2C9 cytochromu P450 w wątrobie, tworząc 3 metabolity. Głównym metabolitem jest pochodna kwasu karboksylowego, jest farmakologicznie nieaktywna. Pozostałe dwa metabolity, które powstają w nieznacznej ilości w organizmie, mają pewną aktywność moczopędną, ale ich stężenie jest zbyt niskie, aby mieć jakikolwiek znaczący efekt kliniczny. Wnioskowanie. T1 / 2 torasemidu u zdrowych ochotników wynosi 4 h. Około 80% przyjętej dawki jest wydalane przez nerki w postaci metabolitów i około 20% niezmienione (u pacjentów z prawidłową czynnością nerek). Całkowity klirens torasemidu wynosi 41 ml / min, a klirens nerkowy około 10 ml / min, co odpowiada około 25% całkowitej. Farmakokinetyka w szczególnych sytuacjach klinicznych: U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca w fazie dekompensacji zmniejsza się klirens wątrobowy i nerkowy leku.U takich pacjentów całkowity klirens torasemidu jest o 50% mniejszy niż u zdrowych ochotników, a T1 / 2 i ogólna biodostępność są odpowiednio większe. U pacjentów z niewydolnością nerek klirens nerkowy torasemidu jest znacznie zmniejszony, ale nie ma to wpływu na całkowity klirens leku. Działanie moczopędne w niewydolności nerek można osiągnąć, stosując duże dawki leku. Całkowity klirens torasemidu i T1 / 2 pozostaje na tym samym poziomie w przypadku zmniejszonej czynności nerek, ze względu na metabolizm w wątrobie. U pacjentów z marskością wątroby zwiększa się Vd, T1 / 2 i klirens nerkowy leku, ale całkowity klirens pozostaje niezmieniony. Profil farmakokinetyczny torasemidu u pacjentów w podeszłym wieku jest podobny do profilu obserwowanego u młodych pacjentów, z wyjątkiem zmniejszenia klirensu nerkowego leku z powodu charakterystycznego upośledzenia związanego z wiekiem w zmniejszeniu czynności nerek u pacjentów w podeszłym wieku. Całkowity prześwit i T1 / 2 nie zmieniają się.
Wskazania
Obrzękowy zespół o różnej genezie, w tym w przewlekłej niewydolności serca, chorobach wątroby i nerkach. nadciśnienie tętnicze.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na składniki leku lub pochodne sulfonylomocznika. Niewydolność nerek w połączeniu z bezmoczem, upośledzeniem oddawania moczu, śpiączką wątrobową lub prekomą, niedociśnieniem tętniczym, hipowolemią, hiponatremią, hipokaliemią. Rzadko dziedziczna nietolerancja na galaktozę, niedobór laktazy lub upośledzone wchłanianie glukozy-galaktozy.
Środki ostrożności
Zaleca się zachować szczególną ostrożność w następujących sytuacjach: biegunka, cukrzyca, anamneza, hipowolemia, patologia wątroby, niskie ciśnienie krwi, niedawno doszło do zawału mięśnia sercowego i okresu rekonwalescencji, trzustki, niedokrwistości, arytmii, dny moczanowej.
Stosuj podczas ciąży i laktacji
Torasemid nie ma działania teratogennego i fetotoksycznego, przenika przez barierę łożyskową, powodując zaburzony metabolizm wody i elektrolitów oraz trombocytopenię u płodu. Lek Britomar nie jest zalecany do stosowania w czasie ciąży. Nie wiadomo, czy torasemid przenika do mleka matki. Britomar w okresie laktacji (karmienie piersią) powinien być przepisywany z zachowaniem ostrożności.
Dawkowanie i sposób podawania
WewnątrzTabletki należy połknąć w całości, nie płyn, wyciśnięty płyn. Tabletki można przyjmować w dowolnym dogodnym, stałym czasie, niezależnie od posiłku. Zespół obrzękowy w przewlekłej niewydolności serca. Zazwyczaj stosowana dawka początkowa wynosi 10-20 mg doustnie raz na dobę. Jeśli to konieczne, dawkę można podwoić, aby uzyskać pożądany efekt. Zespół obrzękowy z chorobą nerek. Zazwyczaj stosowana dawka początkowa wynosi 20 mg doustnie raz na dobę. Jeśli to konieczne, dawkę można podwoić, aby uzyskać pożądany efekt. Zespół obrzękowy z chorobą wątroby. Zazwyczaj stosowana początkowa dawka to 5-10 mg doustnie raz na dobę z lekami, antagonistami aldosteronu lub diuretykami oszczędzającymi potas. W razie potrzeby dawkę Britomaru można podwoić, aby uzyskać pożądany efekt. Pojedyncza dawka większa niż 40 mg nie jest zalecana, ponieważ jej działanie nie zostało zbadane. Lek jest przepisywany przez długi czas lub do momentu zniknięcia obrzęku. Nadciśnienie. Zazwyczaj stosowana dawka początkowa to 5 mg 1 raz na dobę. W przypadku braku odpowiedniego zmniejszenia ciśnienia krwi przez 4-6 tygodni dawkę zwiększa się do 10 mg raz na dobę. Jeśli ta dawka nie daje pożądanego efektu, lek przeciwnadciśnieniowy z innej grupy należy dodać do reżimu leczenia. Dostosowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku nie jest wymagane. Pomiń dawkę: w przypadku pominięcia zwykłej dawki nie należy przyjmować podwójnej dawki leku. Powinno natychmiast podjąć zapomnianą dawkę. Następną dawkę przyjmuje się o zwykłej porze następnego dnia.
Efekty uboczne
Ze względu na metabolizm: nierzadko - hipercholesterolemia (wzrost poziomu cholesterolu we krwi), hipertriglicerydemia (wzrost poziomu TG we krwi), polidypsja (zwiększone pragnienie). Od układu nerwowego: często - zawroty głowy, ból głowy, senność. nieczęsto - skurcze mięśni kończyn dolnych. częstotliwość jest nieznana - zamęt, omdlenia, parestezje w kończynach (uczucie drętwienia, czołgania się i dreszcze). Ponieważ układ sercowo-naczyniowy: rzadko - dodatkowe skurcze (zaburzenia rytmu serca), tachykardia (wzrost częstości akcji serca), kołatanie serca, zaczerwienienie twarzy. częstość nieznana - nadmierne niedociśnienie tętnicze, zakrzepica żył głębokich (tworzenie się skrzepów krwi), choroba zakrzepowo-zatorowa, hipowolemia (zmniejszenie BCC).Ze strony układu oddechowego: rzadko - krwawienia z nosa. Ze strony układu pokarmowego: często - biegunka. nieczęsto - ból brzucha, wzdęcia. Częstość nieznana - nudności, wymioty, utrata apetytu, zapalenie trzustki, objawy dyspeptyczne. Ze strony nerek i dróg moczowych: często - zwiększenie częstości oddawania moczu, wielomocz (zwiększone tworzenie moczu), nocturia (zwiększone oddawanie moczu w nocy). nieczęsto - zwiększona potrzeba oddawania moczu. Częstość nieznana - zatrzymanie moczu (u pacjentów z niedrożnością dróg moczowych), zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi. Wskaźniki laboratoryjne: rzadko - wzrost liczby płytek krwi. Częstość występowania jest nieznana - hiperglikemia, hiperurykemia, hipokaliemia, zmniejszenie liczby erytrocytów, leukocytów i płytek krwi, niewielki wzrost aktywności ALP we krwi, zwiększona aktywność niektórych enzymów wątrobowych (na przykład GGT), hiponatremia, hipochloremia, zasadowica metaboliczna. Ze strony zmysłów: częstotliwość jest nieznana - zaburzenia widzenia, szum w uszach i utrata słuchu (z reguły jest odwracalna). Na części skóry: częstotliwość jest nieznana - świąd, wysypka, nadwrażliwość na światło. Inne: rzadko - astenia (wyczerpanie), osłabienie, pragnienie, nadpobudliwość, nerwowość, zmęczenie.
Przedawkowanie
Objawy: nadmiernie podwyższona diureza, której towarzyszy spadek BCC i zaburzona równowaga elektrolitów we krwi, po którym następuje wyraźny spadek ciśnienia krwi, senność i dezorientacja, zapaść. Mogą wystąpić zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Leczenie: nie ma swoistego antidotum. Prowokacja wymiotów, płukanie żołądka, węgiel aktywny. Leczenie polega na leczeniu objawowym, zmniejszeniu dawki lub odstawieniu leku i jednoczesnym uzupełnieniu BCC oraz korekcji równowagi wodno-elektrolitowej i statusu kwasowo-zasadowego pod kontrolą stężenia elektrolitów w surowicy, hematokrytu. Hemodializa jest nieskuteczna, ponieważ eliminacja torasemidu i jego metabolitów nie jest przyspieszona.
Interakcje z innymi lekami
Torasemid zwiększa toksyczność glikozydów nasercowych. W przypadku jednoczesnego stosowania z mineralnymi i glikokortykoidami, środkami przeczyszczającymi, możliwe jest zwiększenie wydalania potasu. Torasemid nasila działania leków przeciwnadciśnieniowych.Torasemid, szczególnie w dużych dawkach, może nasilać działanie nefrotoksyczne i ototoksyczne aminoglikozydów, antybiotyków, leków platynowych (Pt), cefalosporyn. Torasemid może nasilać działanie środków zwiotczających mięśnie podobnych do kurary i teofiliny. Przy stosowaniu salicylanów w dużych dawkach, ich toksyczne działanie może zostać poprawione. Torasemid zmniejsza działanie leków hipoglikemizujących. Konsekwentne lub równoczesne podawanie torasemidu z inhibitorami ACE może prowadzić do krótkotrwałego spadku ciśnienia krwi. Można tego uniknąć, zmniejszając początkową dawkę inhibitora ACE lub obniżając dawkę torasemidu (lub czasowo ją anulując). NLPZ i probenecid mogą zmniejszać działanie moczopędne i hipotensyjne torasemidu. Biodostępność iw rezultacie skuteczność torasemidu można zmniejszyć, stosując jednocześnie leczenie kolestyraminą. Torasemid może zwiększać toksyczność preparatów litu (Li +) i ototoksyczność kwasu etakrynowego.
Instrukcje specjalne
Zastosuj się ściśle do zaleceń lekarza. Pacjenci z nadwrażliwością na sulfonamidy i pochodne sulfonylomocznika mogą wykazywać wrażliwość krzyżową na Britomar. U pacjentów, zwłaszcza na początku leczenia produktem Britomar i osób w podeszłym wieku, zaleca się monitorowanie równowagi elektrolitowej i BCC. Przy długotrwałym leczeniu produktem Britomar zaleca się regularne monitorowanie równowagi elektrolitowej (zwłaszcza poziomu potasu), glukozy, kwasu moczowego, kreatyniny, lipidów i komórkowych składników krwi. Pacjenci otrzymujący duże dawki leku Britomar, aby uniknąć rozwoju hiponatremii i zasadowicy metabolicznej, niepraktyczne jest ograniczanie spożycia soli. Ryzyko hipokaliemii jest największe u pacjentów z marskością wątroby, ciężką diurezą, niewystarczającym spożywaniem elektrolitów z pożywienia, a także z równoczesnym leczeniem CS lub ACTH. U pacjentów z niewydolnością nerek obserwuje się zwiększone ryzyko zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej. W trakcie leczenia konieczne jest okresowe monitorowanie stężenia elektrolitów w osoczu (w tym sodu, wapnia, potasu, magnezu), stanu kwasowo-zasadowego, poziomu resztkowego azotu, kreatyniny, kwasu moczowego i, jeśli to konieczne, przeprowadzenie odpowiedniej terapii korekcyjnej (o wyższej częstotliwości u pacjentów z częstymi wymiotami i na tle płynów wstrzykiwanych pozajelitowo).U pacjentów z zaawansowanymi zaburzeniami elektrolitowymi wody, hipowolemią lub azotemią przednerkową dane z badań laboratoryjnych mogą obejmować: nadmierną lub hiponatremię, hiper lub hipochloremię, hiper lub hipokaliemię, zaburzenie równowagi kwasowo-zasadowej i zwiększone stężenie mocznika we krwi. W przypadku wystąpienia tych zaburzeń należy przerwać stosowanie leku Britomar do czasu przywrócenia prawidłowego poziomu, a następnie wznowić leczenie produktem Britomar w niższej dawce. Wraz z pojawieniem się lub wzrostem azotemii i skąpomoczu u pacjentów z ciężką postępującą niewydolnością nerek zaleca się przerwanie leczenia. Wybór reżimu dawkowania u pacjentów z wodobrzuszem na tle marskości powinien być przeprowadzony w warunkach stacjonarnych (zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej mogą prowadzić do rozwoju śpiączki wątrobowej). Ta kategoria pacjentów wykazuje regularne monitorowanie elektrolitów w osoczu. W zapobieganiu hipokaliemii zaleca się stosowanie diuretyków potasowych i oszczędzających potas (głównie spironolakton), a także dietę bogatą w potas. Zastosowanie leku Britomar może powodować nasilenie dny moczanowej. Pacjenci z cukrzycą lub ze zmniejszoną tolerancją glukozy wymagają okresowego monitorowania stężenia glukozy we krwi i moczu. U pacjentów z rozrostem gruczołu krokowego, zwężeniem moczowodów, konieczne jest kontrolowanie diurezy ze względu na możliwość ostrego zatrzymania moczu. U pacjentów z chorobami sercowo-naczyniowymi, zwłaszcza z glikozydami nasercowymi, hipokaliemia wywołana przez diuretyki może powodować arytmie. Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i mechanizmów. W okresie leczenia należy unikać wykonywania potencjalnie niebezpiecznych czynności, wymagających zwiększonej uwagi i szybkości reakcji psychomotorycznych.
Recepta
Tak