Amaril tabletki 3 mg 90 szt
Condition: New product
1000 Items
Rating:
Be the first to write a review!
More info
Opis
Skład Glimepiride 3 mg Substancje pomocnicze: monohydrat laktozy - 136,95 mg, karboksymetyloskrobia sodowa (typ A) - 8 mg, powidon 25 000 - 1 mg, celuloza mikrokrystaliczna - 20 mg, stearynian magnezu - 1 mg, tlenek żelaza barwnik żółty (E172) - 0,05 mg. Działanie farmakologiczne: Doustny lek hipoglikemizujący jest pochodną sulfonylomocznika trzeciej generacji. Glimepiryd zmniejsza stężenie glukozy we krwi, głównie ze względu na stymulację uwalniania insuliny z komórek trzustki. Jego działanie jest głównie związane z poprawą zdolności komórek trzustkowych do reagowania na fizjologiczną stymulację glukozą. W porównaniu z glibenklamidem, glimepiryd w małych dawkach powoduje uwalnianie mniejszej ilości insuliny, gdy osiąga się ten sam spadek stężenia glukozy we krwi. Fakt ten przemawia za obecnością pozatrzustkowych objawów hipoglikemii w glimepirydzie (zwiększona wrażliwość tkanek na insulinę i działanie insulinomimetyczne). Wydzielanie insuliny. Podobnie jak wszystkie inne pochodne sulfonylomocznika, glimepiryd reguluje wydzielanie insuliny przez interakcję z kanałami potasowymi wrażliwymi na ATP na błonach z & amp; 946. -Cells. W przeciwieństwie do innych pochodnych sulfonylomocznika glimepiryd selektywnie wiąże się z białkiem o masie cząsteczkowej 65 kilodaltonów, zlokalizowanym w błonach komórek trzustkowych. Ta interakcja glimepirydu z białkiem, które się z nim wiąże, reguluje otwieranie lub zamykanie kanałów potasowych wrażliwych na ATP. Glimepirid zamyka kanały potasowe. Powoduje to depolaryzację komórek i prowadzi do otwarcia wrażliwych na napięcie kanałów wapniowych i wejścia wapnia do komórki. W rezultacie wzrost wewnątrzkomórkowego stężenia wapnia aktywuje wydzielanie insuliny przez egzocytozę. Glimepiryd jest znacznie szybszy i odpowiednio częściej wchodzi w wiązanie i jest uwalniany z wiązania z związanym z nim białkiem niż glibenklamid. Zakłada się, że ta właściwość wysokiej szybkości wymiany glimepirydu z wiążącym się z nim białkiem powoduje jego wyraźny wpływ uwrażliwienia glukozy na komórki i ich ochronę przed desensytyzacją i przedwczesnym wyczerpaniem.Wpływ zwiększania wrażliwości tkanek na insulinę. Glimepiryd nasila działanie insuliny na wychwyt glukozy przez tkanki obwodowe. Działanie insulinyimimetyczne. Glimepiryd działa podobnie jak insulina na wychwyt glukozy przez tkanki obwodowe i uwalnianie glukozy z wątroby. Wychwyt glukozy przez tkanki obwodowe odbywa się poprzez jego transport wewnątrz komórek mięśniowych i adypocytów. Glimepirid bezpośrednio zwiększa liczbę cząsteczek transportujących glukozę w błonach komórkowych komórek mięśniowych i adipocytów. Zwiększenie spożycia komórek glukozy prowadzi do aktywacji fosfolipazy C specyficznej wobec glikozylofosfatydyloinozytolu. W rezultacie wewnątrzkomórkowe stężenie wapnia zmniejsza się, powodując spadek aktywności kinazy białkowej A, co z kolei prowadzi do stymulacji metabolizmu glukozy. Glimepiryd hamuje uwalnianie glukozy z wątroby poprzez zwiększenie stężenia fruktozo-2,6-bisfosforanu, który hamuje glukoneogenezę. Wpływ na agregację płytek krwi. Glimepiryd zmniejsza agregację płytek in vitro i in vivo. Wydaje się, że ten efekt wiąże się z selektywnym hamowaniem COX, który jest odpowiedzialny za tworzenie tromboksanu A, ważnego endogennego czynnika agregacji płytek. Działanie przeciwmiażdżycowe. Glimepiryd przyczynia się do normalizacji lipidów, zmniejsza poziom malonylodialdehydu we krwi, co prowadzi do znacznego spadku peroksydacji lipidów. U zwierząt glimepiryd prowadzi do znacznego zmniejszenia tworzenia blaszek miażdżycowych. Zmniejszenie nasilenia stresu oksydacyjnego, który jest stale obecny u pacjentów z cukrzycą typu 2. Glimepiryd zwiększa poziom endogennego. -Tokoferol, aktywność katalazy, peroksydazy glutationowej i dysmutazy ponadtlenkowej. Wpływ na układ sercowo-naczyniowy. Poprzez wrażliwe na ATP kanały potasowe pochodne sulfonylomocznika wpływają również na układ sercowo-naczyniowy. W porównaniu z tradycyjnymi pochodnymi sulfonylomocznika glimepiryd ma znacznie mniejszy wpływ na układ sercowo-naczyniowy, co można wytłumaczyć specyficznym charakterem jego oddziaływania z wrażliwym na ATP kanałem potasowym, który się z nim wiąże.U zdrowych ochotników minimalna skuteczna dawka glimepirydu wynosi 0,6 mg. Działanie glimepirydu zależy od dawki i jest powtarzalne. Fizjologiczna reakcja na aktywność fizyczną (zmniejszenie wydzielania insuliny) podczas przyjmowania glimepirydu utrzymuje się. Nie ma znaczących różnic w działaniu, w zależności od tego, czy lek był przyjmowany 30 minut przed posiłkiem lub tuż przed posiłkiem. U pacjentów z cukrzycą wystarczającą kontrolę metaboliczną można uzyskać w ciągu 24 godzin po podaniu pojedynczej dawki leku. Ponadto w badaniu klinicznym u 12 z 16 pacjentów z niewydolnością nerek (CC 4-79 ml / min) uzyskano również wystarczającą kontrolę metaboliczną. Leczenie skojarzone z metforminą. U pacjentów z niewystarczającą kontrolą metaboliczną podczas stosowania maksymalnej dawki glimepirydu można rozpocząć leczenie skojarzone z glimepirydem i metforminą. Dwa badania w terapii skojarzonej wykazały poprawę kontroli metabolicznej w porównaniu z kontrolą w każdym z tych leków oddzielnie. Leczenie skojarzone z insuliną. U pacjentów z niewystarczającą kontrolą metaboliczną, podczas przyjmowania glimepirydu w maksymalnych dawkach, można rozpocząć jednoczesną terapię insuliną. Zgodnie z wynikami dwóch badań z użyciem tej kombinacji, osiągnięto taką samą poprawę kontroli metabolicznej, jak przy stosowaniu tylko jednej insuliny. Jednak mniejsza dawka insuliny jest wymagana w terapii skojarzonej. Dawkowanie i sposób podawania Zazwyczaj dawka leku Amaryl. określony przez docelowe stężenie glukozy we krwi. Lek należy stosować w minimalnej dawce, wystarczającej do uzyskania niezbędnej kontroli metabolicznej. Podczas leczenia lekiem Amaryl. musisz regularnie określać poziom glukozy we krwi. Ponadto zaleca się regularne monitorowanie poziomu hemoglobiny glikowanej. Naruszenie leku, na przykład pominięcie kolejnej dawki, nie powinno być uzupełniane przez kolejne podanie leku w wyższej dawce. Lekarz powinien uprzednio poinformować pacjenta o działaniach, które należy podjąć w przypadku błędów w przyjmowaniu leku Amaryl. (w szczególności podczas pomijania zwykłej dawki lub pomijania posiłku) lub w sytuacjach, w których nie można przyjąć leku. Tabletki leku Amaryl. należy przyjmować w całości bez żucia, popijając dużą ilością płynu (około 1/2 szklanki).Jeśli to konieczne, tabletki leku Amaryl. można podzielić wzdłuż ryzyka na dwie równe części. Początkowa dawka leku Amaryl. wynosi 1 mg 1 raz / dobę. Jeśli to konieczne, dawkę dzienną można stopniowo zwiększać (w odstępach 1-2 tygodni) pod regularną kontrolą stężenia glukozy we krwi i w następującej kolejności: 1 mg-2 mg-3 mg-4 mg-6 mg (-8 mg) na dobę . U pacjentów z dobrze kontrolowaną cukrzycą typu 2 dzienna dawka leku wynosi zazwyczaj 1-4 mg. Dzienna dawka większa niż 6 mg jest skuteczniejsza u niewielkiej liczby pacjentów. Czas przyjmowania leku Amaryl. i rozkład dawek w ciągu dnia, lekarz określa, biorąc pod uwagę tryb życia pacjenta (czas posiłku, ilość aktywności fizycznej). Dzienna dawka jest przepisywana w 1 recepcji, z reguły bezpośrednio przed pełnym śniadaniem lub, jeśli dzienna dawka nie została przyjęta, bezpośrednio przed pierwszym głównym posiłkiem. Jest to bardzo ważne po zażyciu tabletek Amaril. Nie pomijaj posiłków. Od Lepsza kontrola metaboliczna wiąże się ze zwiększoną wrażliwością na insulinę, a podczas leczenia można zmniejszyć zapotrzebowanie na glimepiryd. W celu uniknięcia rozwoju hipoglikemii konieczne jest stopniowe zmniejszanie dawki lub zaprzestanie przyjmowania leku Amaril .Warunki, w których może być wymagana modyfikacja dawki glimepirydu: - utrata masy ciała. - zmiany stylu życia (zmiana diety, czas posiłków, ilość aktywności fizycznej). - występowanie innych czynników, które prowadzą do podatności na rozwój hipoglikemii lub hiperglikemii. Leczenie glimepirydem jest zwykle długotrwałe. Przeniesienie pacjenta z innego doustnego leku hipoglikemizującego na Amaryl. Nie ma dokładnego związku między dawkami leku Amaryl. i inne doustne leki hipoglikemizujące. Przenosząc z takich narkotyków do Amaril. Zalecana początkowa dawka dobowa tego drugiego leku wynosi 1 mg (nawet jeśli pacjent został przeniesiony na Amaryl z maksymalnej dawki innego doustnego leku hipoglikemicznego). Każde zwiększenie dawki należy prowadzić etapami, biorąc pod uwagę reakcję na glimepiryd zgodnie z powyższymi zaleceniami.Należy wziąć pod uwagę intensywność i czas działania efektu poprzedniego środka hipoglikemizującego. Przerwanie leczenia może być konieczne, aby uniknąć efektu addytywnego, który zwiększa ryzyko hipoglikemii. Stosowanie w skojarzeniu z metforminą U pacjentów z niedostatecznie kontrolowaną cukrzycą, podczas przyjmowania glimepirydu lub metforminy w maksymalnych dawkach dobowych leczenie można rozpocząć łączeniem tych dwóch leków. W takim przypadku wcześniejsze leczenie glimepirydem lub metforminą kontynuowane jest w tych samych dawkach, a dodatkowe podawanie metforminy lub glimepirydu rozpoczyna się od małej dawki, którą następnie miareczkuje się w zależności od docelowego poziomu kontroli metabolicznej, aż do maksymalnej dawki dziennej. Leczenie skojarzone należy rozpocząć pod ścisłym nadzorem lekarza. Stosowanie w skojarzeniu z insuliną Pacjentom z niedostatecznie kontrolowaną cukrzycą podczas jednoczesnego przyjmowania glimepirydu w maksymalnej dawce dziennej można jednocześnie podawać insulinę. W tym przypadku ostatnia dawka glimepirydu przypisana pacjentowi pozostaje niezmieniona. W takim przypadku leczenie insuliną rozpoczyna się od niskich dawek, które stopniowo zwiększają się pod kontrolą stężenia glukozy we krwi. Leczenie skojarzone przeprowadza się pod ścisłym nadzorem lekarza. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek mogą być bardziej wrażliwi na działanie hipoglikemiczne glimepirydu. Dane na temat stosowania leku Amaryl. u pacjentów z niewydolnością nerek są ograniczone. Dane na temat stosowania leku Amaryl. u pacjentów z niewydolnością wątroby są ograniczone. Środki ostrożności W okresie leczenia może pogorszyć łuszczycę. Z pheochromocytoma, propranolol może być stosowany tylko po zażyciu alfa-blokera. Po długim okresie leczenia propranolol należy odstawiać stopniowo, pod nadzorem lekarza. Na tle leczenia propranololem należy unikać podawania ivapamilu, diltiazemu. Na kilka dni przed znieczuleniem należy przerwać przyjmowanie propranololu lub zastosować lek na znieczulenie z minimalnymi negatywnymi działaniami inotropowymi. Wpływ na zdolność kierowania pojazdami i mechanizmy kontrolne U pacjentów, których aktywność wymaga zwiększonej uwagi, kwestia zastosowania propranololu w warunkach ambulatoryjnych powinna być podjęta tylko po ocenie indywidualnej reakcji pacjenta.Efekt uboczny Po części metabolizmu: możliwa jest hipoglikemia, która, podobnie jak w przypadku innych pochodnych sulfonylomocznika, może być przedłużona. Objawy hipoglikemii - bóle głowy, głód, nudności, wymioty, zmęczenie, senność, zaburzenia snu, niepokój, agresywność, zaburzenia koncentracji, czujność i szybkość reakcji, depresja, dezorientacja, zaburzenia mowy, afazja, zaburzenia widzenia, drżenie, niedowład zaburzenia czucia, zawroty głowy, utrata samokontroli, majaczenie, drgawki mózgowe, senność lub utrata przytomności aż do śpiączki, płytki oddech, bradykardia. Ponadto mogą występować objawy przeciwreagulacji adrenergicznej w odpowiedzi na hipoglikemię, takie jak zimny lepki pot, niepokój, tachykardia, nadciśnienie tętnicze, dławica piersiowa, kołatanie serca i zaburzenia rytmu serca. Obraz kliniczny ciężkiej hipoglikemii może przypominać udar. Objawy hipoglikemii prawie zawsze znikają po jej wyeliminowaniu. Na części narządu wzroku: przejściowe zaburzenia widzenia ze względu na zmiany stężenia glukozy we krwi są możliwe (szczególnie na początku leczenia). Są one spowodowane chwilową zmianą obrzęku soczewki, w zależności od stężenia glukozy we krwi, a tym samym zmiany wskaźnika załamania światła soczewki. Ze strony układu pokarmowego: rzadko - nudności, wymioty, uczucie ciężkości lub pełności w nadbrzuszu, ból brzucha, biegunka. w niektórych przypadkach zapalenie wątroby, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych i / lub cholestaza i żółtaczka, które mogą prowadzić do zagrażającej życiu niewydolności wątroby, ale mogą być odwrócone po wycofaniu leku. Z układu krwiotwórczego: rzadko - małopłytkowość. w niektórych przypadkach leukopenia, niedokrwistość hemolityczna, erytrocytopenia, granulocytopenia, agranulocytoza i pancytopenia. Po wprowadzeniu leku na rynek odnotowano przypadki ciężkiej trombocytopenii z liczbą płytek <10 000 / μl i plamicą małopłytkową (częstość nieznana). Reakcje alergiczne: rzadko - reakcje alergiczne i pseudo-alergiczne, takie jak świąd, pokrzywka, wysypka skórna.Takie reakcje prawie zawsze mają łagodną postać, ale mogą przekształcić się w ciężkie reakcje z dusznością, gwałtowny spadek ciśnienia krwi, który czasami przechodzi do wstrząsu anafilaktycznego. w niektórych przypadkach alergiczne zapalenie naczyń. Inne: w niektórych przypadkach - hiponatremia, nadwrażliwość na światło. Jeśli wystąpią objawy pokrzywki, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem. Szczególne wskazówki W szczególnych warunkach klinicznych, takich jak uraz, operacja, infekcje gorączką, kontrola metaboliczna mogą ulec pogorszeniu u pacjentów z cukrzycą, dlatego do utrzymania odpowiedniej kontroli metabolicznej może być konieczne tymczasowe przeniesienie do leczenia insuliną. W pierwszych tygodniach leczenia może wystąpić zwiększone ryzyko hipoglikemii, co wymaga szczególnie starannego monitorowania stężenia glukozy we krwi. Do czynników przyczyniających się do ryzyka hipoglikemii należą: - niechęć lub niezdolność pacjenta (częściej obserwowana u pacjentów w podeszłym wieku) do współpracy z lekarzem. - niedożywienie, nieregularne przyjmowanie pokarmu lub brak posiłków. - brak równowagi między ćwiczeniami a spożyciem węglowodanów. - zmiana diety. - stosowanie alkoholu, szczególnie w połączeniu z pomijaniem posiłków. - Ciężkie zaburzenia czynności nerek. - ciężka niewydolność wątroby (u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby wskazana jest insulinoterapia, przynajmniej do czasu osiągnięcia wyrównania metabolicznego). - przedawkowanie glimepirida. - niektóre zdekompensowane zaburzenia endokrynologiczne, które zaburzają metabolizm węglowodanów lub kontrregację adrenergiczną w odpowiedzi na hipoglikemię (na przykład, niektóre zaburzenia czynności tarczycy i przedniego płata przysadki, niewydolność kory nadnerczy). - jednoczesne przyjmowanie niektórych leków. - przyjmowanie glimepirydu w przypadku braku wskazań do jego przyjęcia. Leczenie pochodnych sulfonylomocznika, które obejmują glimepiryd, może prowadzić do rozwoju niedokrwistości hemolitycznej, dlatego u pacjentów z dehydrogenazą 6-fosforanową z deficytem glukozy, przy przepisywaniu glimepirydu należy zachować szczególną ostrożność, korzystne jest stosowanie środków hipoglikemizujących, które nie są pochodnymi sulfonylomocznika.W przypadku powyższych czynników ryzyka rozwoju hipoglikemii, a także w przypadku chorób współistniejących podczas leczenia lub zmiany stylu życia pacjenta, może być konieczne dostosowanie dawki glimepirydu lub całej terapii. Objawy hipoglikemii wynikające z przeciwreagulacji adrenergicznej organizmu w odpowiedzi na hipoglikemię mogą być łagodne lub nieobecne w przypadku stopniowego rozwoju hipoglikemii, u pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów z zaburzeniami autonomicznego układu nerwowego lub u pacjentów otrzymujących beta-adrenoblockery, klonidynę, rezerpinę , guanetydyna i inne leki sympatykolityczne. Hipoglikemię można szybko wyeliminować, przyjmując szybko trawione węglowodany (glukozę lub sacharozę). Podobnie jak w przypadku podawania innych pochodnych sulfonylomocznika, pomimo początkowego skutecznego złagodzenia hipoglikemii, hipoglikemia może zostać wznowiona. Dlatego pacjenci powinni pozostać pod stałym nadzorem. W ciężkiej hipoglikemii wymagane jest natychmiastowe leczenie i obserwacja przez lekarza, aw niektórych przypadkach hospitalizacja pacjenta. Podczas leczenia glimepirydem wymagane jest regularne monitorowanie czynności wątroby i obrazu krwi obwodowej (szczególnie liczby leukocytów i płytek krwi). Takie działania niepożądane, takie jak ciężka hipoglikemia, poważne zmiany w obrazie krwi, ciężkie reakcje alergiczne, niewydolność wątroby mogą zagrażać życiu, dlatego jeśli takie reakcje wystąpią, pacjent powinien natychmiast poinformować o tym lekarza prowadzącego, zaprzestać przyjmowania leku i nie wznawiać przyjmowania leku bez zalecenia lekarza. . Stosowanie w pediatrii Dane dotyczące długoterminowej skuteczności i bezpieczeństwa leku u dzieci nie są dostępne. Wpływ na zdolność kierowania pojazdami mechanicznymi i mechanizmy kontrolne Na początku leczenia, po zmianie leczenia lub przyjmowaniu nieregularnie glimepirydu, może wystąpić zmniejszenie koncentracji uwagi i reakcje psychomotoryczne spowodowane hipo- lub hiperglikemią. Może to niekorzystnie wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych lub kontrolowania różnych maszyn i mechanizmów. Stosuj podczas ciąży i karmienia piersią Amaril. przeciwwskazane w ciąży.W przypadku planowanej ciąży lub ciąży kobieta powinna zostać przeniesiona na leczenie insuliną. Ustalono, że glimepiryd przenika do mleka kobiecego. Podczas laktacji należy przenieść kobietę do insuliny lub przerwać karmienie piersią. Typ: Medycyna Ilość w opakowaniu, szt .: 90 Termin przydatności do spożycia: 36 miesięcy Zakres zastosowania: Endokrynologia Składnik aktywny: Glimepiryd (Glimepiryd) Droga podania: doustnie Harmonogram urlopowy: Recepcja Forma wydania: Recepta Warunki przechowywania: W suchym miejscu, W chronionym miejscu od słońca w pomieszczeniu, Przechowywać z dala od dzieci Maksymalna dopuszczalna temperatura przechowywania, ° C: 30 Grupa farmakologiczna: A10BB12 Glimepiride Minimalny wiek: 18 lat
Aktywne składniki
Formularz zwolnienia
Pigułki
Skład
Glimepiride 3 mg Substancje pomocnicze: monohydrat laktozy - 136,95 mg, karboksymetyloskrobia sodowa (typ A) - 8 mg, powidon 25 000 - 1 mg, celuloza mikrokrystaliczna - 20 mg, stearynian magnezu - 1 mg, tlenek żelaza barwnik żółty (E172) - 0,05 mg.
Efekt farmakologiczny
Doustny lek hipoglikemiczny jest pochodną sulfonylomocznika trzeciej generacji. Glimepiryd zmniejsza stężenie glukozy we krwi, głównie ze względu na stymulację uwalniania insuliny z komórek trzustki. Jego działanie jest głównie związane z poprawą zdolności komórek trzustkowych do reagowania na fizjologiczną stymulację glukozą. W porównaniu z glibenklamidem, glimepiryd w małych dawkach powoduje uwalnianie mniejszej ilości insuliny, gdy osiąga się ten sam spadek stężenia glukozy we krwi. Fakt ten przemawia za obecnością pozatrzustkowych objawów hipoglikemii w glimepirydzie (zwiększona wrażliwość tkanek na insulinę i działanie insulinomimetyczne). Wydzielanie insuliny. Podobnie jak wszystkie inne pochodne sulfonylomocznika, glimepiryd reguluje wydzielanie insuliny przez interakcję z kanałami potasowymi wrażliwymi na ATP na błonach z & amp; 946. -Cells. W przeciwieństwie do innych pochodnych sulfonylomocznika glimepiryd selektywnie wiąże się z białkiem o masie cząsteczkowej 65 kilodaltonów, zlokalizowanym w błonach komórek trzustkowych. Ta interakcja glimepirydu z białkiem, które się z nim wiąże, reguluje otwieranie lub zamykanie kanałów potasowych wrażliwych na ATP. Glimepirid zamyka kanały potasowe. Powoduje to depolaryzację komórek i prowadzi do otwarcia wrażliwych na napięcie kanałów wapniowych i wejścia wapnia do komórki.W rezultacie wzrost wewnątrzkomórkowego stężenia wapnia aktywuje wydzielanie insuliny przez egzocytozę. Glimepiryd jest znacznie szybszy i odpowiednio częściej wchodzi w wiązanie i jest uwalniany z wiązania z związanym z nim białkiem niż glibenklamid. Zakłada się, że ta właściwość wysokiej szybkości wymiany glimepirydu z wiążącym się z nim białkiem powoduje jego wyraźny wpływ uwrażliwienia glukozy na komórki i ich ochronę przed desensytyzacją i przedwczesnym wyczerpaniem. Wpływ zwiększania wrażliwości tkanek na insulinę. Glimepiryd nasila działanie insuliny na wychwyt glukozy przez tkanki obwodowe. Działanie insulinyimimetyczne. Glimepiryd działa podobnie jak insulina na wychwyt glukozy przez tkanki obwodowe i uwalnianie glukozy z wątroby. Wychwyt glukozy przez tkanki obwodowe odbywa się poprzez jego transport wewnątrz komórek mięśniowych i adypocytów. Glimepirid bezpośrednio zwiększa liczbę cząsteczek transportujących glukozę w błonach komórkowych komórek mięśniowych i adipocytów. Zwiększenie spożycia komórek glukozy prowadzi do aktywacji fosfolipazy C specyficznej wobec glikozylofosfatydyloinozytolu. W rezultacie wewnątrzkomórkowe stężenie wapnia zmniejsza się, powodując spadek aktywności kinazy białkowej A, co z kolei prowadzi do stymulacji metabolizmu glukozy. Glimepiryd hamuje uwalnianie glukozy z wątroby poprzez zwiększenie stężenia fruktozo-2,6-bisfosforanu, który hamuje glukoneogenezę. Wpływ na agregację płytek krwi. Glimepiryd zmniejsza agregację płytek in vitro i in vivo. Wydaje się, że ten efekt wiąże się z selektywnym hamowaniem COX, który jest odpowiedzialny za tworzenie tromboksanu A, ważnego endogennego czynnika agregacji płytek. Działanie przeciwmiażdżycowe. Glimepiryd przyczynia się do normalizacji lipidów, zmniejsza poziom malonylodialdehydu we krwi, co prowadzi do znacznego spadku peroksydacji lipidów. U zwierząt glimepiryd prowadzi do znacznego zmniejszenia tworzenia blaszek miażdżycowych. Zmniejszenie nasilenia stresu oksydacyjnego, który jest stale obecny u pacjentów z cukrzycą typu 2. Glimepiryd zwiększa endogenny & # 945.-tokoferol, katalazę, peroksydazę glutationową i aktywność dysmutazy ponadtlenkowej.Wpływ na układ sercowo-naczyniowy. Poprzez wrażliwe na ATP kanały potasowe pochodne sulfonylomocznika wpływają również na układ sercowo-naczyniowy. W porównaniu z tradycyjnymi pochodnymi sulfonylomocznika glimepiryd ma znacznie mniejszy wpływ na układ sercowo-naczyniowy, co można wytłumaczyć specyficznym charakterem jego oddziaływania z wrażliwym na ATP kanałem potasowym, który się z nim wiąże. U zdrowych ochotników minimalna skuteczna dawka glimepirydu wynosi 0,6 mg. Działanie glimepirydu zależy od dawki i jest powtarzalne. Fizjologiczna reakcja na aktywność fizyczną (zmniejszenie wydzielania insuliny) podczas przyjmowania glimepirydu utrzymuje się. Nie ma znaczących różnic w działaniu, w zależności od tego, czy lek był przyjmowany 30 minut przed posiłkiem lub tuż przed posiłkiem. U pacjentów z cukrzycą wystarczającą kontrolę metaboliczną można uzyskać w ciągu 24 godzin po podaniu pojedynczej dawki leku. Ponadto w badaniu klinicznym u 12 z 16 pacjentów z niewydolnością nerek (CC 4-79 ml / min) uzyskano również wystarczającą kontrolę metaboliczną. Leczenie skojarzone z metforminą. U pacjentów z niewystarczającą kontrolą metaboliczną podczas stosowania maksymalnej dawki glimepirydu można rozpocząć leczenie skojarzone z glimepirydem i metforminą. Dwa badania w terapii skojarzonej wykazały poprawę kontroli metabolicznej w porównaniu z kontrolą w każdym z tych leków oddzielnie. Leczenie skojarzone z insuliną. U pacjentów z niewystarczającą kontrolą metaboliczną, podczas przyjmowania glimepirydu w maksymalnych dawkach, można rozpocząć jednoczesną terapię insuliną. Zgodnie z wynikami dwóch badań z użyciem tej kombinacji, osiągnięto taką samą poprawę kontroli metabolicznej, jak przy stosowaniu tylko jednej insuliny. Jednak mniejsza dawka insuliny jest wymagana w terapii skojarzonej.
Wskazania
- cukrzyca typu 2 (w monoterapii lub w ramach leczenia skojarzonego z metforminą lub insuliną).
Przeciwwskazania
- cukrzyca typu 1. - cukrzycowa kwasica ketonowa, prekomoza cukrzycowa i śpiączka. - poważne naruszenia wątroby (brak doświadczenia klinicznego w stosowaniu). - ciężka niewydolność nerek, w tympacjenci poddawani hemodializie (brak doświadczenia klinicznego). - ciąża. - laktacja (karmienie piersią). - wiek dzieci (brak doświadczenia klinicznego). - rzadkie choroby dziedziczne, takie jak nietolerancja galaktozy, niedobór laktazy lub zespół złego wchłaniania glukozy-galaktozy. - nadwrażliwość na lek. - Nadwrażliwość na inne pochodne sulfonylomocznika i leki sulfonamidowe (ryzyko reakcji nadwrażliwości). Z ostrożnością należy stosować lek w pierwszych tygodniach leczenia (zwiększone ryzyko hipoglikemii). jeśli istnieją czynniki ryzyka rozwoju hipoglikemii (może być konieczne dostosowanie dawki glimepirydu lub całej terapii). z chorobami współistniejącymi podczas leczenia lub ze zmianą stylu życia pacjentów (zmiana diety i czasu posiłków, wzrost lub spadek aktywności fizycznej). w przypadku niewydolności dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej. z naruszeniem wchłaniania pokarmu i leków z przewodu pokarmowego (niedrożność jelit, niedowład jelitowy).
Stosuj podczas ciąży i laktacji
Amaril. przeciwwskazane w ciąży. W przypadku planowanej ciąży lub ciąży kobieta powinna zostać przeniesiona na leczenie insuliną. Ustalono, że glimepiryd przenika do mleka kobiecego. Podczas laktacji należy przenieść kobietę do insuliny lub przerwać karmienie piersią.
Dawkowanie i sposób podawania
Z reguły dawka leku Amaryl. określony przez docelowe stężenie glukozy we krwi. Lek należy stosować w minimalnej dawce, wystarczającej do uzyskania niezbędnej kontroli metabolicznej. Podczas leczenia lekiem Amaryl. musisz regularnie określać poziom glukozy we krwi. Ponadto zaleca się regularne monitorowanie poziomu hemoglobiny glikowanej. Naruszenie leku, na przykład pominięcie kolejnej dawki, nie powinno być uzupełniane przez kolejne podanie leku w wyższej dawce. Lekarz powinien uprzednio poinformować pacjenta o działaniach, które należy podjąć w przypadku błędów w przyjmowaniu leku Amaryl. (w szczególności podczas pomijania zwykłej dawki lub pomijania posiłku) lub w sytuacjach, w których nie można przyjąć leku. Tabletki leku Amaryl. należy przyjmować w całości bez żucia, popijając dużą ilością płynu (około 1/2 szklanki).Jeśli to konieczne, tabletki leku Amaryl. można podzielić wzdłuż ryzyka na dwie równe części. Początkowa dawka leku Amaryl. wynosi 1 mg 1 raz / dobę. Jeśli to konieczne, dawkę dzienną można stopniowo zwiększać (w odstępach 1-2 tygodni) pod regularną kontrolą stężenia glukozy we krwi i w następującej kolejności: 1 mg-2 mg-3 mg-4 mg-6 mg (-8 mg) na dobę . U pacjentów z dobrze kontrolowaną cukrzycą typu 2 dzienna dawka leku wynosi zazwyczaj 1-4 mg. Dzienna dawka większa niż 6 mg jest skuteczniejsza u niewielkiej liczby pacjentów. Czas przyjmowania leku Amaryl. i rozkład dawek w ciągu dnia, lekarz określa, biorąc pod uwagę tryb życia pacjenta (czas posiłku, ilość aktywności fizycznej). Dzienna dawka jest przepisywana w 1 recepcji, z reguły bezpośrednio przed pełnym śniadaniem lub, jeśli dzienna dawka nie została przyjęta, bezpośrednio przed pierwszym głównym posiłkiem. Jest to bardzo ważne po zażyciu tabletek Amaril. Nie pomijaj posiłków. Od Lepsza kontrola metaboliczna wiąże się ze zwiększoną wrażliwością na insulinę, a podczas leczenia można zmniejszyć zapotrzebowanie na glimepiryd. W celu uniknięcia rozwoju hipoglikemii konieczne jest stopniowe zmniejszanie dawki lub zaprzestanie przyjmowania leku Amaril .Warunki, w których może być wymagana modyfikacja dawki glimepirydu: - utrata masy ciała. - zmiany stylu życia (zmiana diety, czas posiłków, ilość aktywności fizycznej). - występowanie innych czynników, które prowadzą do podatności na rozwój hipoglikemii lub hiperglikemii. Leczenie glimepirydem jest zwykle długotrwałe. Przeniesienie pacjenta z innego doustnego leku hipoglikemizującego na Amaryl. Nie ma dokładnego związku między dawkami leku Amaryl. i inne doustne leki hipoglikemizujące. Przenosząc z takich narkotyków do Amaril. Zalecana początkowa dawka dobowa tego drugiego leku wynosi 1 mg (nawet jeśli pacjent został przeniesiony na Amaryl z maksymalnej dawki innego doustnego leku hipoglikemicznego). Każde zwiększenie dawki należy prowadzić etapami, biorąc pod uwagę reakcję na glimepiryd zgodnie z powyższymi zaleceniami.Należy wziąć pod uwagę intensywność i czas działania efektu poprzedniego środka hipoglikemizującego. Przerwanie leczenia może być konieczne, aby uniknąć efektu addytywnego, który zwiększa ryzyko hipoglikemii. Stosowanie w skojarzeniu z metforminą U pacjentów z niedostatecznie kontrolowaną cukrzycą, podczas przyjmowania glimepirydu lub metforminy w maksymalnych dawkach dobowych leczenie można rozpocząć łączeniem tych dwóch leków. W takim przypadku wcześniejsze leczenie glimepirydem lub metforminą kontynuowane jest w tych samych dawkach, a dodatkowe podawanie metforminy lub glimepirydu rozpoczyna się od małej dawki, którą następnie miareczkuje się w zależności od docelowego poziomu kontroli metabolicznej, aż do maksymalnej dawki dziennej. Leczenie skojarzone należy rozpocząć pod ścisłym nadzorem lekarza. Stosowanie w skojarzeniu z insuliną Pacjentom z niedostatecznie kontrolowaną cukrzycą podczas jednoczesnego przyjmowania glimepirydu w maksymalnej dawce dziennej można jednocześnie podawać insulinę. W tym przypadku ostatnia dawka glimepirydu przypisana pacjentowi pozostaje niezmieniona. W takim przypadku leczenie insuliną rozpoczyna się od niskich dawek, które stopniowo zwiększają się pod kontrolą stężenia glukozy we krwi. Leczenie skojarzone przeprowadza się pod ścisłym nadzorem lekarza. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek mogą być bardziej wrażliwi na działanie hipoglikemiczne glimepirydu. Dane na temat stosowania leku Amaryl. u pacjentów z niewydolnością nerek są ograniczone. Dane o pr