Ampułki do roztworów do wstrzykiwań Diprospan 1 ml 1 szt
Condition: New product
921 Items
More info
Aktywne składniki
Formularz zwolnienia
Skład
w 1 ml:
Substancje aktywne:
- betametazonowy fosforan sodu 2,63 mg,
- dipropionian betametazonu 6,43 mg.
Substancje pomocnicze: Dihydrat wodoru fosforan sodowy, chlorek sodowy, sól disodowa EDTA, polisorbat 80 (monooleinian polioksyetylenosorbitanu), alkohol benzylowy, parahydroksybenzoesan metylu, parahydroksybenzoesan propylu, karmelozę sodu, makrogol (glikol polietylenowy), kwasem solnym, wodą d / i - do 1 ml.
Efekt farmakologiczny
Farmakokinetyka
Absorpcja i dystrybucja:
Betametazonowy fosforan sodu jest wysoce rozpuszczalny i po podaniu i / m jest szybko hydrolizowany i wchłaniany prawie natychmiast z miejsca podania, co zapewnia szybki początek działania terapeutycznego. Prawie całkowicie wyeliminowane w ciągu jednego dnia po podaniu.
Betropazol betametazonu jest powoli wchłaniany z depotu, jest stopniowo metabolizowany, co powoduje długotrwały efekt leku i jest eliminowany przez ponad 10 dni.
Wiązanie betamaton z białkami osocza wynosi 62,5%.
Metabolizm i wydalanie:
Metabolizowany w wątrobie z wytworzeniem głównie nieaktywnych metabolitów. Wydalany głównie przez nerki.
Wskazania
Leczenie stanów i chorób, w których terapia GCS pozwala osiągnąć odpowiedni efekt kliniczny (należy wziąć pod uwagę, że w niektórych chorobach terapia GCS jest dodatkowa i nie zastępuje standardowej terapii):
- - choroby układu mięśniowo-szkieletowego i tkanek miękkich, Włącznie. reumatoidalne zapalenie stawów, choroba zwyrodnieniowa stawów, zapalenie torebki stawowej, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, zapalenie nadkłykcia, rwa kulszowa, kręczcynia, rwa kulszowa, lumbago, kręcz szyi, torbiel kręgosłupa, egzostoza, zapalenie powięzi, choroby stóp;
- - choroby alergiczne, w tym astma oskrzelowa, katar sienny (pyłkowica), alergiczne zapalenie oskrzeli, sezonowy lub całoroczny nieżyt nosa, alergia na lek, choroba posurowicza, reakcje na ukąszenia owadów;
- - choroby dermatologiczne, w tymatopowe zapalenie skóry, wyprysk obrączkowego, neurodermit, kontaktowe zapalenie skóry, fotodermatozy ekspresji, pokrzywka, liszaj płaski, lipodystrofia insuliny, łysienie plackowate, liszaj rumieniowaty, łuszczycę, bliznowacenie bliznowacenie, pęcherzyca zwykła, opryszczkowe zapalenie skóry, trądzik torbielowaty;
- - Choroby ogólnoustrojowe tkanki łącznej, w tym toczeń rumieniowaty układowy, twardzina skóry, zapalenie skórno-mięśniowe, guzkowate zapalenie osierdzia;
- - hemoblastoza (paliatywna terapia białaczki i chłoniaków u dorosłych, ostra białaczka u dzieci);
- - pierwotna lub wtórna niewydolność kory nadnerczy (z obowiązkowym jednoczesnym stosowaniem mineralokortykoidów);
- - Inne choroby i stany chorobowe wymagają Kortykosteroidy terapii (zespół adrenogenital, wrzodziejące zapalenie okrężnicy, zapalenie jelita krętego regionalnym, zespół złego wchłaniania, śluzówkowe uszkodzenia oczu w razie potrzeby podawanie do worka spojówkowego, patologiczne zmiany krwi w razie potrzeby stosowanie kortykosteroidów, zapalenie nerek, zespół nerczycowy).
Przeciwwskazania
- - grzybice układowe;
- - in / in lub p / do wprowadzenia;
- - w przypadku wstrzyknięcia dostawowego: niestabilne stawy, zakaźne zapalenie stawów;
- - wprowadzenie do zainfekowanych powierzchni i przestrzeni międzykręgowej;
- - wiek dzieci do 3 lat (obecność alkoholu benzylowego w kompozycji);
- - nadwrażliwość na lek;
- - nadwrażliwość na inne kortykosteroidy.
Ostrożnie:
- Pasożytnicze i zakaźne choroby o charakterze wirusowym, grzybowym lub bakteryjnym (obecnie lub niedawno przeniesione, w tym niedawny kontakt z pacjentem) - opryszczka zwykła, półpaśca (faza wiremiczna), ospa wietrzna, odra; amebiaza, węgorczyca (ustalona lub podejrzewana);
- ogólnoustrojowa grzybica;
- aktywna i utajona gruźlica.
- Używanie w ciężkich chorobach zakaźnych jest dopuszczalne tylko na tle określonej terapii.
- Okres po szczepieniu (okres 8 tygodni przed i 2 tygodnie po szczepieniu), zapalenie węzłów chłonnych po szczepieniu BCG. Stany upośledzenia odporności (w tym AIDS lub zakażenie wirusem HIV).
- Choroby przewodu pokarmowego:
- wrzód żołądka i wrzód dwunastnicy,
- zapalenie przełyku,
- zapalenie żołądka,
- ostry lub utajony wrzód trawienny,
- nowo utworzone zespolenie jelitowe,
- wrzodziejące zapalenie okrężnicy z groźbą perforacji lub tworzenia się ropnia
- zapalenie uchyłka,
- ropień lub inne ropne infekcje.
- Choroby układu sercowo-naczyniowego, Włącznie. niedawny zawał mięśnia sercowego (u pacjentów z ostrym i podostrym zawałem serca ognisko martwicy może się rozprzestrzeniać, spowalniając tworzenie się tkanki bliznowatej, aw konsekwencji rozerwanie mięśnia sercowego),
- dekompensowana przewlekła niewydolność serca,
- nadciśnienie tętnicze, hiperlipidemia).
- Choroby endokrynologiczne - cukrzyca (w tym upośledzona tolerancja węglowodanów), tyreotoksykoza, niedoczynność tarczycy, choroba Itsenko-Cushinga.
- Ciężka przewlekła niewydolność nerek i / lub wątroby, nefroluritiasis, marskość wątroby.
- Plamica małopłytkowa (wstrzyknięcie domięśniowe).
- Hipoalbuminemia i stany predysponujące do jej wystąpienia.
- Systemowa osteoporoza
- myasthenia
- ostra psychoza
- otyłość III-IV stopnia
- poliomyelitis (z wyjątkiem postaci zapalenia opon mózgowych),
- jaskra o otwartym i zamkniętym kącie,
- choroby oczu wywołane przez opryszczkę pospolitą (ze względu na ryzyko perforacji rogówki),
- ciąża
- okres laktacji.
Do podawania dostawowego:
- ogólny poważny stan pacjenta
- nieefektywność (lub krótki czas) działania dwóch poprzednich wprowadzeń (z uwzględnieniem indywidualnych właściwości zastosowanego GCS).
Stosuj podczas ciąży i laktacji
Ze względu na brak kontrolowanych badań bezpieczeństwa leku Diprospan: w czasie ciąży, jeśli to konieczne, przepis na lek dla kobiet w ciąży lub kobiet w wieku rozrodczym wymaga wstępnej oceny zamierzonego stosowania terapii dla matki i potencjalnego ryzyka dla płodu.
Noworodki, których matki otrzymały terapeutyczne dawki GCS w czasie ciąży powinny być pod kontrolą lekarza (w celu wczesnego wykrycia objawów niewydolności nadnerczy).
Jeśli to konieczne, wyznaczenie leku Diprospan; w okresie laktacji należy przerwać kwestię przerwania karmienia piersią, biorąc pod uwagę znaczenie terapii dla matki (ze względu na możliwe działania niepożądane u dzieci).
Diprospan jest przedmiotem wniosku
- domięśniowo
- śródstawowe,
- okołostawowy,
- Intrabursalnogo
- śródskórnie,
- reklama pełnoekranowa
- i wprowadzenie intrafocal.
Niewielki rozmiar kryształów dipropionianu betametazonu umożliwia stosowanie igieł o małej średnicy (do 26 gauge) do podawania śródskórnego i podawania bezpośrednio do zmiany.
Lek nie jest przeznaczony do podawania dożylnego i podskórnego.
Zastrzyki z leków Diprospan powinny być wykonywane w ścisłej zgodności z zasadami aseptyki.
Sposób dawkowania i sposób podawania ustalane są indywidualnie, w zależności od wskazań, nasilenia choroby i odpowiedzi pacjenta.
W przypadku podawania ogólnoustrojowego początkowa dawka produktu Diprospan w większości przypadków wynosi 1-2 ml. Wprowadzenie jest powtarzane w razie potrzeby, w zależności od stanu pacjenta.
Podanie domięśniowe: Diprospan należy podawać głęboko domięśniowo, wybierając duże mięśnie i unikając kontaktu z innymi tkankami (aby zapobiec atrofii tkanek).
W ciężkich warunkach wymagających natychmiastowego leczenia początkowa dawka wynosi 2 ml.
W przypadku różnych chorób dermatologicznych z reguły wystarcza podanie 1 ml zawiesiny Diprospan.
W chorobach układu oddechowego początek działania leku następuje w ciągu kilku godzin po domięśniowej iniekcji zawiesiny.
W przypadku astmy oskrzelowej, kataru siennego, alergicznego zapalenia oskrzeli i alergicznego nieżytu nosa, po podaniu 1-2 ml Diprospanu osiąga się znaczną poprawę.
W ostrym i przewlekłym zapaleniu kaletki, początkowa dawka do wstrzyknięcia domięśniowego wynosi 1-2 ml zawiesiny. Jeśli to konieczne, wykonać kilka powtórnych wstrzyknięć.
Jeśli po pewnym czasie nie wystąpi zadowalająca odpowiedź kliniczna, należy przerwać stosowanie produktu Diprospan i zalecić inną terapię.
Podawanie miejscowe: do podawania miejscowego jednoczesne stosowanie miejscowego preparatu znieczulającego jest konieczne tylko w rzadkich przypadkach. Jeśli jest to wymagane, należy użyć 1% lub 2% roztworów chlorowodorku prokainy lub lidokainy, które nie zawierają parabenu metylu, parabenu propylu, fenolu i innych podobnych substancji. W tym przypadku mieszanie przeprowadza się w strzykawce, najpierw wybierając żądaną dawkę zawiesiny Diprospan do strzykawki z fiolki. Następnie, w tej samej strzykawce, wymaganą ilość miejscowego znieczulenia zbiera się z ampułki i wytrząsa na krótki czas.
W przypadku ostrego zapalenia kaletki (subdeltoid, subscapularis, łokieć i przed kolana) wprowadzenie 1-2 ml zawiesiny do worka maziowego łagodzi ból i przywraca ruchomość stawów na kilka godzin. Po zahamowaniu zaostrzenia przewlekłego zapalenia kaletki stosuje się niższe dawki leku.
W ostrym zapaleniu pochewek ścięgnistych, zapaleniu ścięgien i zapaleniu okołopęcherzowym pojedyncze wstrzyknięcie Diprospanu poprawia stan pacjenta; w przypadkach przewlekłych zastrzyk powtarza się w zależności od reakcji pacjenta. Należy unikać wprowadzania leku bezpośrednio do ścięgna.
Dostarczanie śródstawowe leku Diprospan; w dawce 0,5-2 ml łagodzi ból, ograniczając ruchomość stawów w reumatoidalnym zapaleniu stawów i chorobie zwyrodnieniowej stawów w ciągu 2-4 godzin po podaniu. Czas trwania efektu terapeutycznego jest różny i może wynosić 4 tygodnie lub więcej.
Zalecane dawki leku przy podawaniu w dużych stawach wynoszą od 1 do 2 ml; w środkowych stawach - 0,5-1 ml; w małych stawach - 0,25-0,5 ml.
W niektórych chorobach dermatologicznych skuteczne jest śródskórne podanie leku Diprospan; bezpośrednio do zmiany, dawka wynosi 0,2 ml / cm2. Uszkodzenie jest równomiernie odcinane za pomocą strzykawki i igły tuberkulinowej o średnicy około 0,9 mm. Całkowita ilość podanego leku we wszystkich obszarach nie powinna przekraczać 1 ml na 1 tydzień. Do wprowadzenia do zmiany zaleca się strzykawkę tuberkulinową z igłą 26 G.
Zalecane pojedyncze dawki leku (w odstępie 1 tygodnia)
- w przypadku zapalenia kaletki maziowej: gdy zawartość zboża wynosi 0,25-0,5 ml (co do zasady stosuje się 2 iniekcje),
- z ostrogą - 0,5 ml,
- z ograniczoną ruchomością dużego palca - 0,5 ml,
- z torbielą maziową - 0,25-0,5 ml,
- z tendinenovitem - 0,5 ml,
- w ostrym dnawym zapaleniu stawów - 0,5-1 ml.
W przypadku większości iniekcji odpowiednia jest strzykawka tuberkulinowa z igłą 25 Gauge.
Po osiągnięciu efektu terapeutycznego dawkę podtrzymującą wybiera się stopniowo zmniejszając dawkę leku Diprospan, którą przeprowadza się w odstępach czasowych. Obniżanie jest kontynuowane aż do osiągnięcia minimalnej dawki skutecznej.
Jeśli pojawia się lub jest zagrożona sytuacja stresowa (niezwiązana z chorobą), może być konieczne zwiększenie dawki produktu Diprospan.
Zniesienie leku po długotrwałej terapii odbywa się poprzez stopniowe zmniejszanie dawki.
Monitorowanie stanu pacjenta przeprowadza się co najmniej przez rok po zakończeniu długotrwałej terapii lub stosowania w dużych dawkach.
Efekty uboczne
Metabolizm:
- hipernatremia,
- zwiększone wydalanie potasu,
- zwiększone wydalanie wapnia
- alkaloza hipokalemiczna,
- retencja płynów w tkankach
- ujemny bilans azotowy (ze względu na katabolizm białek),
- tłuszczakowatość (w tym lipomatoza śródpiersia i zewnątrzoponowa, która może powodować komplikacje neurologiczne),
- przybranie na wadze.
Od układu sercowo-naczyniowego:
- przewlekła niewydolność serca (u predysponowanych pacjentów),
- wzrost ciśnienia krwi.
Z układu mięśniowo-szkieletowego:
- osłabienie mięśni
- miopatia steroidowa
- utrata masy mięśniowej
- nasilone objawy miasteniczne w ciężkiej pseudo-paralitycznej miastenii,
- osteoporoza
- złamanie kompresyjne kręgosłupa,
- aseptyczna martwica głowy kości udowej lub kości ramiennej,
- patologiczne złamania kości rurowych, pęknięcia ścięgien,
- niestabilność stawu (z powtarzającymi się iniekcje dostawowe).
Z układu pokarmowego:
- erozyjne i wrzodziejące uszkodzenia przewodu żołądkowo-jelitowego z możliwą późniejszą perforacją i krwawieniem,
- zapalenie trzustki,
- wzdęcia
- czkawka
Reakcje dermatologiczne:
- zaburzenia gojenia się ran
- zanik i przerzedzenie skóry,
- wybroczyny
- wybroczyny,
- nadmierne pocenie się
- zapalenie skóry
- steroidowy trądzik,
- rozstępy
- skłonność do rozwoju ropnego zapalenia skóry i kandydozy,
- zmniejszenie reakcji podczas testów skórnych.
Od strony ośrodkowego układu nerwowego i obwodowego układu nerwowego:
- drgawki
- wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego z obrzękiem głowy nerwu wzrokowego (zwykle pod koniec terapii) zawroty głowy,
- ból głowy
- euforia
- zmiany nastroju
- depresja (z ciężkimi reakcjami psychotycznymi),
- zaburzenia osobowości
- drażliwość,
- bezsenność
Ze strony układu hormonalnego:
- naruszenie cyklu miesiączkowego,
- wtórna niewydolność kory nadnerczy (szczególnie w okresie stresu w przypadku choroby, urazu, zabiegu chirurgicznego),
- Zespół Itsenko-Cushinga
- redukcja tolerancji węglowodanów,
- cukrzyca steroidowa lub przejaw utajonej cukrzycy,
- zwiększone zapotrzebowanie na insulinę lub doustne leki hipoglikemizujące,
- naruszenie rozwoju wewnątrzmacicznego,
- opóźnienie wzrostu i rozwój seksualny u dzieci.
Ze strony narządu wzroku:
- tylna podtorebkowa zaćma,
- zwiększone ciśnienie wewnątrzgałkowe
- jaskra
- exophthalmos;
- w rzadkich przypadkach - ślepota (z wprowadzeniem leku w twarz i głowę).
Reakcje alergiczne:
- reakcje anafilaktyczne,
- szok
- obrzęk naczynioruchowy,
- niedociśnienie tętnicze.
Reakcje lokalne:
- rzadko hiper lub hipopigmentacja,
- zanik podskórny i skórny,
- aseptyczne ropnie.
Inne:
- krew spływa po twarzy po wstrzyknięciu (lub iniekcji dostawowej),
- artropatia neurogenna.
Częstotliwość rozwoju i nasilenie działań niepożądanych, podobnie jak w przypadku stosowania innych GCS, zależy od wielkości zastosowanej dawki i czasu trwania leku. Zjawiska te są zwykle odwracalne i można je wyeliminować lub zmniejszyć, obniżając dawkę.
Przedawkowanie
Objawy: ostra przedawkowanie betametazonu nie prowadzi do sytuacji zagrażających życiu. Podawanie GCS w wysokich dawkach przez kilka dni nie prowadzi do niepożądanych konsekwencji, z wyjątkiem przypadków, gdy stosuje się bardzo wysokie dawki lub gdy jest stosowane w cukrzycy, jaskrze, zaostrzeniu wrzodziejących zmian w przewodzie pokarmowym lub przy jednoczesnym stosowaniu naparstnicy, pośrednich antykoagulantów lub diuretyków uwalniających potas.
Leczenie: konieczne jest dokładne monitorowanie stanu pacjenta. Optymalne spożycie płynów powinno być utrzymane, a zawartość elektrolitu w osoczu i moczu powinna być monitorowana, zwłaszcza stosunek jonów sodu i potasu. Jeśli to konieczne, należy przeprowadzić odpowiednią terapię.
Interakcje z innymi lekami
Dzięki jednoczesnemu mianowaniu leku Diprospan fenobarbitalem, ryfampiną, fenytoiną lub efedryną, możliwe jest przyspieszenie metabolizmu betametazonu przy jednoczesnym zmniejszeniu jego aktywności terapeutycznej.
Podczas jednoczesnego stosowania leku Diprospan i pośrednich antykoagulantów może zmienić krzepnięcie krwi, wymagające dostosowania dawki.
Ze wspólnego stosowania leku Diprospan; i diuretyk potasu zwiększa prawdopodobieństwo hipokaliemii.
Diprospan może zwiększać wydalanie potasu powodowane przez amfoterycynę B.
Przy równoczesnym stosowaniu kortykosteroidów i estrogenów może być konieczne dostosowanie dawki leków (ze względu na ryzyko przedawkowania).
Jednoczesne stosowanie GCS i glikozydów nasercowych zwiększa ryzyko arytmii lub zatrucia naparstnicą (z powodu hipokaliemii).
Dzięki połączeniu GCS z NLPZ, z lekami zawierającymi etanol lub etanol, możliwe jest zwiększenie częstotliwości pojawiania się lub intensywności erozyjnych i wrzodziejących uszkodzeń przewodu żołądkowo-jelitowego.
Gdy łączne stosowanie GCS może zmniejszyć stężenie salicylanów w osoczu krwi.
Jednoczesne podanie GCS i somatotropiny może spowolnić wchłanianie tego ostatniego (należy unikać podawania betametazonu w dawkach przekraczających 0,3-0,45 mg / m2 powierzchni ciała / dobę).
GCS może wpływać na test azotowego tetrazolu na obecność bakterii i powodować fałszywie ujemny wynik.
Instrukcje specjalne
Sposób dawkowania i sposób podawania ustalane są indywidualnie, w zależności od wskazań, nasilenia choroby i odpowiedzi pacjenta.
Lek należy stosować w minimalnej skutecznej dawce, okres stosowania powinien być tak krótki, jak to możliwe.
Początkową dawkę wybiera się aż do uzyskania pożądanego efektu terapeutycznego. Jeśli po upływie wystarczająco długiego czasu nie zaobserwuje się efektu terapeutycznego, lek odstawia się stopniowo zmniejszając dawkę leku i wybiera się inną odpowiednią metodę leczenia.
Po osiągnięciu efektu terapeutycznego dawkę podtrzymującą wybiera się stopniowo zmniejszając dawkę betametazonu, który podaje się w odpowiednich odstępach czasowych. Obniżanie jest kontynuowane aż do osiągnięcia minimalnej dawki skutecznej.
Jeśli pojawia się lub jest zagrożona sytuacja stresowa (niezwiązana z chorobą), może być konieczne zwiększenie dawki produktu Diprospan.
Zniesienie leku po długotrwałej terapii odbywa się poprzez stopniowe zmniejszanie dawki.
Monitorowanie stanu pacjenta przeprowadza się co najmniej przez rok po zakończeniu długotrwałej terapii lub stosowania w dużych dawkach.
Wprowadzenie leku w tkankach miękkich, w uszkodzeniu iw stawie może, przy wyraźnym lokalnym działaniu, jednocześnie doprowadzić do układowego działania.
Biorąc pod uwagę prawdopodobieństwo wystąpienia reakcji anafilaktycznych podczas pozajelitowego GCS, należy podjąć konieczne środki ostrożności przed wprowadzeniem leku, zwłaszcza jeśli istnieją oznaki w historii reakcji alergicznych na leki.
Diprospan zawiera dwie substancje czynne - związki betametazonu, z których jeden, fosforan sodu betametazonu, jest rozpuszczalną frakcją rozpuszczalną i dlatego szybko przenika do krążenia ogólnoustrojowego. Należy wziąć pod uwagę możliwe działania ogólnoustrojowe leku.
Na tle stosowania leku Diprospan zaburzenia psychiczne są możliwe, szczególnie u pacjentów z niestabilnością emocjonalną lub skłonnością do psychozy.
Podczas przepisywania produktu Diprospan pacjentom z cukrzycą może być konieczna korekta leczenia hipoglikemicznego.
Pacjenci otrzymujący diprospan; w dawkach zmniejszających odporność należy ostrzec o potrzebie uniknięcia kontaktu z chorymi na ospę wietrzną i odrę (jest to szczególnie ważne przy przepisywaniu leku dzieciom).
Podczas stosowania leku Diprospan należy pamiętać, że GCS może maskować objawy choroby zakaźnej, a także zmniejszać odporność organizmu na infekcje.
Powołanie Diprospanu z aktywną gruźlicą jest możliwe tylko w przypadkach piorunującej lub rozsianej gruźlicy w połączeniu z odpowiednią terapią przeciwgruźliczą. Przepisując produkt Diprospana pacjentom z utajoną gruźlicą lub z pozytywną reakcją na tuberkulinę, należy rozwiązać problem profilaktycznej terapii przeciwgruźliczej. W przypadku profilaktycznego stosowania ryfampicyny należy rozważyć zwiększenie klirensu wątrobowego betametazonu (może być konieczne dostosowanie dawki).
W obecności płynu w jamie stawowej należy wykluczyć proces septyczny.
Znaczący wzrost bolesności, obrzęk, podwyższona temperatura otaczających tkanek i dalsze ograniczenie ruchomości stawów wskazują na zakaźne zapalenie stawów. Potwierdzając diagnozę, należy przepisać antybiotykoterapię.
Wielokrotne wstrzyknięcia do stawu z chorobą zwyrodnieniową stawów mogą zwiększać ryzyko zniszczenia stawu. Wprowadzenie GCS do tkanki ścięgna stopniowo prowadzi do zerwania ścięgna.
Po skutecznym leczeniu iniekcji dostawowych Diprospan pacjent powinien unikać przeładowania stawu.
Długotrwałe stosowanie kortykosteroidów może prowadzić do tylnej zaćmy podtorebkowej (szczególnie u dzieci), jaskry z możliwym uszkodzeniem nerwu wzrokowego i może przyczyniać się do rozwoju wtórnej infekcji oka (grzybiczej lub wirusowej).
Konieczne jest okresowe przeprowadzanie badania okulistycznego, szczególnie u pacjentów otrzymujących Diprospan przez ponad 6 miesięcy.
Wraz ze wzrostem ciśnienia krwi, zatrzymaniem płynów i chlorkiem sodu w tkankach oraz zwiększeniem wydalania potasu z organizmu (mniej prawdopodobne niż przy stosowaniu innych GCS), zaleca się pacjentom dietę z ograniczeniem soli i przepisanie suplementów potasu. Wszystkie GKS zwiększają wydalanie wapnia.
Przy równoczesnym stosowaniu Diprospana i glikozydów nasercowych lub leków wpływających na skład elektrolitów w osoczu, wymagana jest kontrola równowagi wodno-elektrolitowej.
Z ostrożnością przepisano kwas acetylosalicylowy w połączeniu z lekiem Diprospan z hypoprotrombinemią.
Rozwój wtórnej niewydolności kory nadnerczy z powodu zbyt szybkiego usunięcia GKS jest możliwy w ciągu kilku miesięcy po zakończeniu terapii. W przypadku wystąpienia stresującej sytuacji lub zagrożenia w tym okresie należy wznowić leczenie preparatem Diprospan i jednocześnie przepisać lek mineralokortykoidowy (z powodu możliwego naruszenia wydzielania mineralokortykoidów). Stopniowe zniesienie GCS zmniejsza ryzyko wtórnej niewydolności kory nadnerczy.
Na tle stosowania GCS możliwa jest zmiana motoryki i liczby plemników.
Przy długotrwałym leczeniu GCS zaleca się rozważenie możliwości przejścia z pozajelitowego na doustny GCS, biorąc pod uwagę ocenę stosunku korzyści do ryzyka.
Pacjenci otrzymujący GCS nie powinni być szczepieni przeciwko ospie prawdziwej, jak również innym szczepieniom, szczególnie na tle leczenia GKS w dużych dawkach, ze względu na możliwość rozwoju powikłań neurologicznych i niskiej odpowiedzi immunologicznej (brak przeciwciał). Immunizacja jest możliwa podczas terapii zastępczej (na przykład w przypadku pierwotnej niewydolności kory nadnerczy).
Zastosowanie w pediatrii:
Dzieci poddawane leczeniu preparatem Diprospan (szczególnie długotrwałym) powinny znajdować się pod ścisłym nadzorem lekarskim pod kątem możliwego opóźnienia wzrostu i rozwoju wtórnej niewydolności kory nadnerczy.